Agnieszka Ciesla
Op 17 december vond in Warschau een Multiplier Evenement plaats om de resultaten van het BIG-spel project te promoten. Het evenement werd georganiseerd door de Stichting Mimo Wieku en bijgewoond door studenten ruimtelijke ordening van de Technische Universiteit van Warschau (8 personen), senioren die samenwerken met het Intergenerationeel Activiteitencentrum (3) en een onderwijzer van dit centrum. Tijdens de bijeenkomst hebben we de workshopmethodologie getest, die als onderdeel van het BIG project is ontwikkeld. Er was een breed leeftijdsbereik onder de deelnemers: van 20-25 jarigen tot twee veertigers en drie zestigplussers. De workshop begon met een ‘ijsbreker’. De deelnemers werden in paren verdeeld en werden gevraagd elkaar te vertellen wie ze waren en wat ze mee zouden nemen naar een verlaten eiland. De andere persoon in het paar vertelde dat vervolgens aan het forum. Dit werd zeer goed ontvangen, de groep integreerde snel ondanks de grote omvang.
Tijdens de workshop keken we naar de uitdagingen en problemen van twee spelkarakters: Peter – de tiener en Ewa die aan dementie lijdt. Alle deelnemers hebben de fase van opgroeien en tiener zijn meegemaakt. Door de verschillende tijden waarin dit gebeurden waren hun ervaringen anders, maar er waren ook veel overeenkomsten. Het gesprek was heel open, waarbij één van de senioren over het onderwerp seksuele voorlichting begon, dat in haar tijd als tiener niet bestond. Ook de jongere deelnemers erkenden tekortkomingen op dit gebied. We spraken ook over transgenderisme en genderidentiteitskwesties, die nu heel gewoon zijn onder jongeren. De conclusie was dat ondanks technologische vooruitgang en onbeperkte toegang tot informatie, seksuele voorlichting in Polen nog steeds onvoldoende is. Het gesprek wees ook op de noodzaak van een aparte slaapkamer voor een tiener. Vaak kan een moeilijke relatie met broers en zussen het gevolg zijn van het delen van een gemeenschappelijke kamer. Twee deelnemers aan de bijeenkomst benadrukten echter dat ze enig kind zijn en er veel voor over zouden hebben om een broer of zus te hebben, ook al zou dat betekenen dat ze een moeilijke relatie zouden hebben.
Het tweede deel van de bijeenkomst ging over dementie en de uitdagingen die daarmee gepaard gaan. Het bleek dat niet veel mensen er direct mee in aanraking zijn geweest. Slechts twee workshopdeelnemers deelden hun ervaringen met de zorg voor een familielid met dementie. Daarom waren de BIG Game scènes die levensechte situaties lieten zien waarbij een persoon met dementie betrokken was zeer nuttig: Ewa en haar man Joao. Ook dit onderdeel was zeer creatief en leerzaam voor de deelnemers.
De workshop vloog voorbij, ook al duurde het meer dan vier uur. De deelnemers stelden deze vorm van onderwijs zeer op prijs, ze vonden het directe contact met anderen leuk en ook de aandacht voor verschillende uitdagingen in het leven, die anders vaak een taboe blijven. Het vermogen om de behoeften van anderen te zien is immers de basis van inclusiviteit.